polski

english

français

Compagnie Trajectoire (Francja)

„PUIS — JE ?”

10. 11. 2007 r. – sobota
godz. 17.00 i 20.00
scena kameralna Teatr im. Stefana Jaracza, ul. Jaracza 27

O festiwalu

Festiwal Kultury Chrześcijańskiej zorganizowany został po raz pierwszy w roku 1997, z okazji 10-lecia istnienia Teatru LOGOS (ZOBACZ). Stanowi w pewnym sensie przedłużenie idei organizowanych w całej Polce w latach 70. i 80. Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, mających wtedy stanowić przeciwwagę dla propagowanego przez państwowe media modelu kultury świeckiej, nieposzukującej wartości transcendentnych i poddanej działaniu cenzury. Łódzkie Dni Kultury Chrześcijańskiej organizowano, wykorzystując na potrzeby spotkań z artystami, spektakli, wystaw i projekcji wiele kościołów, sal i pomieszczeń w całej Łodzi. Jednym z takich miejsc była aula Jana Pawła II w podziemiach Kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy ulicy Kościelnej. Tam właśnie rozpoczął swoją działalność Teatr Logos, który przeniósł się ze swym twórcą, ks. Waldemarem Sondką (ZOBACZ), do kościoła przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie. To ten kościół w 1993 roku ks. arcybiskup Władysław Ziółek przekazał łódzkim twórcom i artystom, i erygował przy nim Ośrodek Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Łódzkiej. Do dzisiaj tu właśnie mieści się centrum „logistyczne” festiwalu, a we wnętrzach Kościoła Środowisk Twórczych odbywa się część festiwalowych imprez.

Festiwal tradycyjnie rozpoczyna się w listopadzie, w pierwszą niedzielę po dniu zadusznym. Trwa zazwyczaj dwa tygodnie, podczas których codziennie odbywają się różnego rodzaju zdarzenia specjalnie na ten czas przygotowane – premiery spektakli Teatru Logos i innych, zaprzyjaźnionych scen teatralnych, wystawy prac zaproszonych artystów, spektakle i przedstawienia zespołów zagranicznych, występy chórów i muzyków, często nie do zobaczenia w Polsce w żadnym innym czasie. Program festiwalu jest efektem całorocznej menedżerskiej pracy ks. Waldemara Sondki, dyrektora festiwalu, który wykorzystując dotychczasowe powiązania i kontakty zaprasza artystów interesujących, niebanalnych i tworzących sztukę nie zawsze religijną, ale zawsze poszukującą i na najwyższym poziomie. Dbałość o poziom propozycji festiwalowych jest stałą zasadą, środowisko Logosu bowiem od początku pragnęło dawać łodzianom możliwość kontaktu ze sztuką pozbawioną parafiańszczyzny, otwartą w spojrzeniu na człowieka i jak najdoskonalszą formalnie.

Festiwal nie jest działaniem nastawionym na dochód. Wszystkie karty wstępu są wydawane w formie bezpłatnych zaproszeń, a zespół Teatru Logos i osoby zaangażowane w organizację festiwalu działają na zasadzie wolontariatu. Nie oznacza to jednak, że Festiwal Kultury Chrześcijańskiej nic nie kosztuje. Przeciwnie, zorganizowanie zdarzenia kulturalnego na odpowiednim poziomie zawsze pociąga za sobą koszty. Organizacją środków zabezpieczających właściwą oprawę imprez festiwalowych zajmuje się ks. Waldemar Sondka przez cały rok. Udaje mu się pozyskać zarówno sponsorów (bez których Festiwal by nie istniał), jak i dotacje od instytucji zajmujących się finansowaniem kultury (bez których Festiwal nie miałby możliwości rozwoju). Wszystko to w celu zrealizowania podstawowej idei imprezy, która wywodzi się z Łódzkich Dni Kultury Chrześcijańskiej — umożliwienia przeżywania Tajemnicy poprzez sztukę każdemu, kto tego pragnie, kto tego potrzebuje. Spełnienie tej idei zakłada nieodpłatne uczestnictwo w wydarzeniach artystycznych i tak od początku Festiwalu do dzisiaj jest, że wejściówki otrzymać może każdy, kto zechce poświęcić chwilę swojego czasu, by odstać swoje w kolejce w dniu otwarcia biura festiwalu. Jedynym ograniczeniem ilości wydawanych wejściówek jest pojemność sal, w których organizowane są poszczególne imprezy dwutygodniowego programu.

 

Cookies

Strona Festiwalu Kultury Chrześcijańskiej używa cookies wyłącznie w celu dopasowania wyglądu i wyświetlania strony do preferencji użytkownika oraz dla gromadzenia statystyk odwiedzin (kraj, monitor, przeglądarka internetowa), pozwalających nam pracować nad ulepszeniem layoutu. Nie prowadzimy działań reklamowych z użyciem ciasteczek.

Nasza strona wymaga włączonej obsługi skryptów java.

Cookies to informacje tworzone przez skrypty obsługujące połączenie Twojej przeglądarki (zwane sesją) z serwerem obsługującym adres URL (adres internetowy wpisany w pasek adresu). Są one zapisywane na dysku Twojego komputera (ustawa nazywa to urządzeniem końcowego użytkownika) w folderach systemowych przeglądarki i używane przez serwer do rozpoznania Twoich ustawień, stanu poprzedniego lub wskazanych preferencji (np. wyboru koloru strony czy rozkładu list w wyliczeniach) przy każdym ponownym połączeniu. Cookies — jeśli istnieją zachowane na dysku — są pobierane i przesyłane z powrotem na serwer obsługujący adres URL w momencie rozpoczęcia przeglądania strony.

Cookies są konieczne do poprawnego działania różnych części większości witryn internetowych. Wyłączając cookies narażasz się na kontakt ze stroną działającą wadliwie.

 
1. Możesz zabronić przeglądarce internetowej zapamiętywania (akceptowania) plików cookies.

Spowoduje to prawdopodobnie utrudnienia w korzystaniu ze strony www, ciasteczka wymyślono bowiem jako mechanizm usprawniający działanie serwisów. Należy w tym celu zmienić na stałe – jednorazowo – ustawienia Twojej przeglądarki. Pamiętaj, żeby sprawdzić na wszelki wypadek te ustawienia po zainstalowaniu nowej wersji oprogramowania.

W przeglądarce Internet Explorer cookies można wyłączyć wykorzystując ustawienia — NARZĘDZIA — OPCJE INTERNETOWE — PRYWATNOŚĆ — WYBIERZ USTAWIENIE DLA STREFY INTERNETOWEJ (wersja IE 10).

W przeglądarce Firefox przez modyfikację ustawień — NARZĘDZIA — OPCJE — PRYWATNOŚĆ.

W Chrome — USTAWIENIA — ZAAWANSOWANE — PRYWATNOŚĆ — USTAWIENIA TREŚCI.

W przeglądarce Opera USTAWIENIA — PREFERENCJE — ZAAWANSOWANE — CIASTECZKA.

2. Możesz nakazać usuwać ciasteczka automatycznie po każdym zamknięciu przeglądarki.

Większa część cookies zbierających dane, których nie chcesz przekazywać nigdzie dalej, ma dość odległą datę wygaśnięcia i wcześniej nie wygasają one automatycznie. Cookies służące do automatyzacji pracy strony najczęściej mają ustawiony moment wygaśnięcia na zakończenie sesji przeglądania strony. Nigdy jednak nie ma pewności. Tę opcję lepiej zaznaczyć w ustawieniach.

3. Możesz regularnie używać programu czyszczącego system (z istniejącą i zaznaczoną opcją usuwania cookies).

Takie postępowanie jest zalecane ogólnie ze względów bezpieczeństwa i nie tylko odnośnie ciasteczek. Ponieważ jednak czynisz to na własne ryzyko, nie proponujemy Ci żadnego konkretnego programu. Część z nich jest zresztą płatna.

 

„Trajectoire Dance Company”

„Trajectoire Dance Company” założyli Sardine Robin (choreograf i aktorka) oraz Yann Boullion (muzyk i kompozytor), którzy wcześniej zajmowali się muzyczno-tanecznymi formami eksperymentalnymi. Początkowo koncentrowali się na krótkich, piętnastominutowych formach — Tableaux 1, 2 i 3 — odgrywanych na niewielkiej (3m2) przestrzeni. Potem zaadaptowali „Puis-je” na scenę wielkości 50m2. W czerwcu 2004 roku rozpoczęli współpracę z „L’intervalle” (centrum artystyczne „Noyal-sur-Vilaine”), decydując się na wspólne promowanie sztuki oraz poszukiwanie nowych odbiorców. W początkach roku 2005 do zespołu dołączyli Eric Trochu, kompozytor muzyki elektronicznej i Karolina Le Dorze, wykonawczyni. Powstał wtedy godzinny spektakl zatytułowany „Domaine des Nailes”, poświęcony analizie idei łączenia muzyki elektronicznej, tańca współczesnego i materiałów video. Reżyserował go Richard Yolante, fotograf współpracujący z grupą od samego początku.

W 2006 powstaje widowisko „Surfaces”, odzwierciedlające problematykę przejmowania codziennej przestrzeni. To interaktywna podróż, w której publiczność także odgrywa pewną rolę, odkrywając poprzez tworzenie własny związek z otoczeniem i codziennością. Grupę stale interesuje przestrzeń, w której rozwija się spektakl, a jej kolejne prace, pokazywane choćby na Festiwalu „Le Chainon” Mythos, Festiwalu Emouvances/Theatre(s) en Bretagne, Danse au Coeur czy XIV Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Tańca w Poznaniu, stanowią wyraz rozwijających się zainteresowań.

„Puis-je?” Tableaux 1, 2, 3

Tableau 1

W grze przedstawiającej współzawodniczenie tańca i muzyki istnieje związek między sytuacją ryzyka, zagrożenia i wymiany. Kiedy muzyka i taniec komunikują się ze sobą, kiedy wzajemnie sobie odpowiadają, ignorują się wzajemnie lub wyznaczają przeciwstawne ścieżki, rodzi się dialog. Początkowo wyznaczone pomiędzy nimi podziały zostają podczas tego spotkania przekroczone. W końcu te sposoby komunikacji przerywają ustawione wcześniej reguły.

Każdy jest ukształtowany przez swoje czyny. Zmiana mechanizmu własnych działań wpływa na naturę związków z innymi. Muzyk zaczyna definiować ruchomą przestrzeń, zależnie od ruchu i możliwości instrumentu. Taniec z kolei ukazuje i wyznacza wolną przestrzeń. Jest to odkrywanie wagi zdarzeń, poszukiwanie wsparcia i stabilizacji, pola ucieczki... Jest to także zobrazowanie kontaktu i konfrontacji tych dwóch światów.

Tableau 2

Druga praca zasadza się na interakcji. To gra zmian, które łączą przekaz niewerbalny. Postrzeganie i wrażenia powstają na rozstaju dwóch światów: przymrużenie oka, zapach, ruch powietrza... Jak rama — czas się rozpuszcza, pozwalając na oddech na scenie, co prowadzi do następnych zdarzeń.

Ta część bazuje na improwizacji i odkrywaniu, tak by w centrum były zawsze muzyka i taniec, wiodące do wolności i siły. Wibracje muzyczne połączone z ruchem ciał tancerzy śpiewają różnymi głosami. Mamy tu metamorfozę kształtów należących do muzyki. Wspólnie tworzą pewien grunt, na którym powstaje trzeci rozdział: akordeon ze strumieniem powietrza, wibracjami — płacze, oddycha...

Tableau 3

Różnie pojmuje się czas w muzyce i tańcu. Obie sztuki są tu przedstawione jako jedna. To pozwala na nowe, świeże spojrzenie na tekst, poddany upływowi czasu. Choreografia pozostaje ta sama, ale zmienia się przestrzeń i lokalizacja. Przestrzeń i czas nigdy nie są takie same... Podobnie, jeśli chodzi o publiczność. Pokaz jest ubrany w inne kolory i ma na nią wpływ poprzez atmosferę miejsca, w którym się odbywa. Widz jest wciągany w zmianę czasu i przestrzeni.

Metody interakcji i gra przeciwieństw narastają podczas spektaklu bardzo powoli. Wszystko to rozwija pewne kody, które potwierdzają podobieństwo obu języków i jednocześnie ich unikalność. Pojawiają się zupełnie nowe, pośrednie byty czekające na odkrycie przez widza.

„Puis-je?” Nieoczekiwana para (taniec i akordeon)

„Puis-Je?” układa razem w ruch, w pewien związek muzykę i tancerza współczesnego. Z powodu użycia dwóch odrębnych języków — muzyki i tańca — pozostaje kwestią wyboru, do kogo spektakl jest zaadresowany. Następuje natychmiastowa negocjacja terytorium, granic, wymiarów dźwięku i wizji. Te dwa światy kolidują ze sobą, prowokują się, rozróżniają się wzajemnie w zjednoczeniu ciał, jednocześnie brutalnie i harmonijnie.... Akordeon i taniec z własnymi kodami i oznaczeniami komunikują się, aż do momentu wejścia we wspólny świat, w którym ciało tworzy muzykę, a w instrument wkracza życie.

Magali JULIEN
Kierownik Centrum Kulturalnego „L’intervalle” Noyal-sur-Vilaine

 

Choreografia: Sandrine Robin
Kompozytor: Yann Bouillon (akordeon diatoniczny)
Wykonawcy: Sandrine Robin i Yann Bouillon
Muzyka: Yann Bouillon
Fotografie: Richard Volante
Dźwięk: Nicolas Guinde

 

Sandrine Robin : wykonawca, choreograf

Kariera Sandrine Robin łączy szkolenia taneczne między Lyon, Paryżem i zachodnimi regionami Francji (uczennica Jean-Christophe Pare, choreografa i tancerza Opery Paryskiej) i baletu klasycznego (uczennica Anne-Marie Sandrini: Paris Opera, Ciaude Ariel: Paris Opera i Jean-Michel Bouvron: « Ballet du Xxeme siecle » ). Otrzymała profesjonalne wyszkolenie od takich jak: Betty Jones-Fritz Liidin, Gigi Caciuleanu, Andy Degroat, Peter Goss, Dominique Duzinsky, Elsa Wollaston, Norio Yoshida, Thierry Malandin, Maguy Marin, Catherine Diverres i Bemado Montet. Jednocześnie, zainteresowana pomysłem artystycznym opartym o problematykę terytorialności, zaczęła mieszać studia uniwersyteckie (ma dyplom ze Sztuk, dyplom z Historii i Dziedzictwa oraz dyplom z Socjologii) z doświadczeniem zawodowym. Prowadziła tańce dla DRĄC Bretagne i projekt „Taniec w Szkole” w ramach ARCODAM (oddział kulturalny UNESCO) oraz wiele projektów dla różnych firm. Zdobywała doświadczenie w takich firmach, jak: the Wayne Barbaste company, Patrice Valero, the Resonance Company: Miguel Lopez, the company Gregoire and co, the Ciaude Ariel company. Długi czas myślała, jak powiązać żywą muzykę i taniec współczesny, aż osiągnęła cel w 2003 roku, tworząc „Trajectorie”, której przewodniczy razem z Yann Bouillon.

 

Yann Bouillon: muzyk, kompozytor

Akordeonista diatoniczny, Yann Bouillon, założył w 1995 grupę « Rev Trad », w 1998 « Une patte, des frettes et des punaises ». Uprawia też tradycyjne tańce bretońskie, ostatnio zaczął się uczyć tańca współczesnego. Jako kompozytor, opiera swoją pracę na interakcji muzyki i tańca. Dodatkowo, był pracownikiem socjalnym przez ponad 10 lat. Koncentrował się na obserwacji związków między jednostkami a grupami społecznymi. W swojej pracy artystycznej wykorzystuje wrażliwą obserwację tych związków. Jest współzałożycielem grupy Trajectorie.

 

Eric Trochu: muzyk, kompozytor muzyki elektronicznej

Zawieszony między przeszłością i przyszłością, Eric Trochu jest jednym z samouków, którzy pojawili się w latach 80; teraz krąży między muzyką elektroniczną a akustyczną, zależnie od projektu artystycznego, nad którym aktualnie pracuje. Czy jest wykonawcą, kompozytorem, piosenkarzem, reżyserem dźwięku, czy komentatorem, zawsze ma w sobie pasję do przygód odnajdowanych w dźwięku.

 

Caroline Le Dorze : tancerka/wykonawca

Po edukacji w National Conservatory of Angers i Londyńskiej Akademii Tańca Współczesnego, została wykonawcą w kilku grupach. Ciągnie ją do kina i jego związku z ciałem, jest tancerką w „Libre Armada”, filmie wyreżyserowanym przez Yincenta Jaglina i krótkim filmie Stephane Raymond, powstałym w ramach „Femis”: Krajowej Szkoły Wyższej Edukacji Filmu i Dźwięku.

 

Richard Yolante: fotograf i reżyser

Fotograf, który miał już wiele wystaw i brał udział w tworzeniu wielu prac, zainteresował się tańcem w początkach lat 90. Pracował z Wayne Barbaste (choreografem) już od 1996 jako fotograf i reżyser, a w 2004 stworzył pod nadzorem Dominique Jegou taniec video pod tytułem „Passe Donne”, złożone z 20 krótkich dzieł choreograficznych. Otrzymał Grand Prix Orientu i był nominowany na Festiwalu Dournanen w 2002 za „7.10.91”. Od 2003 pracuje z „Trajektorie” tworząc zarówno zdjęcia, jak i filmy.