polski

english

français

Stanisław Rodziński (Kraków)

„Droga Krzyżowa”

07. 11. 2010 r. – niedziela
godz. 12.00
Galeria Europejskiego Centrum Kultury LOGOS,
ul. M. Skłodowskiej-Curie 22

O festiwalu

Festiwal Kultury Chrześcijańskiej zorganizowany został po raz pierwszy w roku 1997, z okazji 10-lecia istnienia Teatru LOGOS (ZOBACZ). Stanowi w pewnym sensie przedłużenie idei organizowanych w całej Polce w latach 70. i 80. Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, mających wtedy stanowić przeciwwagę dla propagowanego przez państwowe media modelu kultury świeckiej, nieposzukującej wartości transcendentnych i poddanej działaniu cenzury. Łódzkie Dni Kultury Chrześcijańskiej organizowano, wykorzystując na potrzeby spotkań z artystami, spektakli, wystaw i projekcji wiele kościołów, sal i pomieszczeń w całej Łodzi. Jednym z takich miejsc była aula Jana Pawła II w podziemiach Kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy ulicy Kościelnej. Tam właśnie rozpoczął swoją działalność Teatr Logos, który przeniósł się ze swym twórcą, ks. Waldemarem Sondką (ZOBACZ), do kościoła przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie. To ten kościół w 1993 roku ks. arcybiskup Władysław Ziółek przekazał łódzkim twórcom i artystom, i erygował przy nim Ośrodek Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Łódzkiej. Do dzisiaj tu właśnie mieści się centrum „logistyczne” festiwalu, a we wnętrzach Kościoła Środowisk Twórczych odbywa się część festiwalowych imprez.

Festiwal tradycyjnie rozpoczyna się w listopadzie, w pierwszą niedzielę po dniu zadusznym. Trwa zazwyczaj dwa tygodnie, podczas których codziennie odbywają się różnego rodzaju zdarzenia specjalnie na ten czas przygotowane – premiery spektakli Teatru Logos i innych, zaprzyjaźnionych scen teatralnych, wystawy prac zaproszonych artystów, spektakle i przedstawienia zespołów zagranicznych, występy chórów i muzyków, często nie do zobaczenia w Polsce w żadnym innym czasie. Program festiwalu jest efektem całorocznej menedżerskiej pracy ks. Waldemara Sondki, dyrektora festiwalu, który wykorzystując dotychczasowe powiązania i kontakty zaprasza artystów interesujących, niebanalnych i tworzących sztukę nie zawsze religijną, ale zawsze poszukującą i na najwyższym poziomie. Dbałość o poziom propozycji festiwalowych jest stałą zasadą, środowisko Logosu bowiem od początku pragnęło dawać łodzianom możliwość kontaktu ze sztuką pozbawioną parafiańszczyzny, otwartą w spojrzeniu na człowieka i jak najdoskonalszą formalnie.

Festiwal nie jest działaniem nastawionym na dochód. Wszystkie karty wstępu są wydawane w formie bezpłatnych zaproszeń, a zespół Teatru Logos i osoby zaangażowane w organizację festiwalu działają na zasadzie wolontariatu. Nie oznacza to jednak, że Festiwal Kultury Chrześcijańskiej nic nie kosztuje. Przeciwnie, zorganizowanie zdarzenia kulturalnego na odpowiednim poziomie zawsze pociąga za sobą koszty. Organizacją środków zabezpieczających właściwą oprawę imprez festiwalowych zajmuje się ks. Waldemar Sondka przez cały rok. Udaje mu się pozyskać zarówno sponsorów (bez których Festiwal by nie istniał), jak i dotacje od instytucji zajmujących się finansowaniem kultury (bez których Festiwal nie miałby możliwości rozwoju). Wszystko to w celu zrealizowania podstawowej idei imprezy, która wywodzi się z Łódzkich Dni Kultury Chrześcijańskiej — umożliwienia przeżywania Tajemnicy poprzez sztukę każdemu, kto tego pragnie, kto tego potrzebuje. Spełnienie tej idei zakłada nieodpłatne uczestnictwo w wydarzeniach artystycznych i tak od początku Festiwalu do dzisiaj jest, że wejściówki otrzymać może każdy, kto zechce poświęcić chwilę swojego czasu, by odstać swoje w kolejce w dniu otwarcia biura festiwalu. Jedynym ograniczeniem ilości wydawanych wejściówek jest pojemność sal, w których organizowane są poszczególne imprezy dwutygodniowego programu.

 

Cookies

Strona Festiwalu Kultury Chrześcijańskiej używa cookies wyłącznie w celu dopasowania wyglądu i wyświetlania strony do preferencji użytkownika oraz dla gromadzenia statystyk odwiedzin (kraj, monitor, przeglądarka internetowa), pozwalających nam pracować nad ulepszeniem layoutu. Nie prowadzimy działań reklamowych z użyciem ciasteczek.

Nasza strona wymaga włączonej obsługi skryptów java.

Cookies to informacje tworzone przez skrypty obsługujące połączenie Twojej przeglądarki (zwane sesją) z serwerem obsługującym adres URL (adres internetowy wpisany w pasek adresu). Są one zapisywane na dysku Twojego komputera (ustawa nazywa to urządzeniem końcowego użytkownika) w folderach systemowych przeglądarki i używane przez serwer do rozpoznania Twoich ustawień, stanu poprzedniego lub wskazanych preferencji (np. wyboru koloru strony czy rozkładu list w wyliczeniach) przy każdym ponownym połączeniu. Cookies — jeśli istnieją zachowane na dysku — są pobierane i przesyłane z powrotem na serwer obsługujący adres URL w momencie rozpoczęcia przeglądania strony.

Cookies są konieczne do poprawnego działania różnych części większości witryn internetowych. Wyłączając cookies narażasz się na kontakt ze stroną działającą wadliwie.

 
1. Możesz zabronić przeglądarce internetowej zapamiętywania (akceptowania) plików cookies.

Spowoduje to prawdopodobnie utrudnienia w korzystaniu ze strony www, ciasteczka wymyślono bowiem jako mechanizm usprawniający działanie serwisów. Należy w tym celu zmienić na stałe – jednorazowo – ustawienia Twojej przeglądarki. Pamiętaj, żeby sprawdzić na wszelki wypadek te ustawienia po zainstalowaniu nowej wersji oprogramowania.

W przeglądarce Internet Explorer cookies można wyłączyć wykorzystując ustawienia — NARZĘDZIA — OPCJE INTERNETOWE — PRYWATNOŚĆ — WYBIERZ USTAWIENIE DLA STREFY INTERNETOWEJ (wersja IE 10).

W przeglądarce Firefox przez modyfikację ustawień — NARZĘDZIA — OPCJE — PRYWATNOŚĆ.

W Chrome — USTAWIENIA — ZAAWANSOWANE — PRYWATNOŚĆ — USTAWIENIA TREŚCI.

W przeglądarce Opera USTAWIENIA — PREFERENCJE — ZAAWANSOWANE — CIASTECZKA.

2. Możesz nakazać usuwać ciasteczka automatycznie po każdym zamknięciu przeglądarki.

Większa część cookies zbierających dane, których nie chcesz przekazywać nigdzie dalej, ma dość odległą datę wygaśnięcia i wcześniej nie wygasają one automatycznie. Cookies służące do automatyzacji pracy strony najczęściej mają ustawiony moment wygaśnięcia na zakończenie sesji przeglądania strony. Nigdy jednak nie ma pewności. Tę opcję lepiej zaznaczyć w ustawieniach.

3. Możesz regularnie używać programu czyszczącego system (z istniejącą i zaznaczoną opcją usuwania cookies).

Takie postępowanie jest zalecane ogólnie ze względów bezpieczeństwa i nie tylko odnośnie ciasteczek. Ponieważ jednak czynisz to na własne ryzyko, nie proponujemy Ci żadnego konkretnego programu. Część z nich jest zresztą płatna.

 

Stanisław Rodziński

Urodzony w Krakowie w roku 1940. Studia na Wydziale Malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Emila Krchy. Dyplom w roku 1963. Od roku 1963 samodzielna praca artystyczna i nauczycielska w domu dziecka, szkole podstawowej, liceum ogólnokształcącym i Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie. W latach 1972-1980 docent w PWSSP we Wrocławiu, od roku 1981 w krakowskiej ASP. W roku 1989 uzyskuje tytuł profesora, w 1992 tytuł profesora zwyczajnego.

W latach 1993-1996 dziekan Wydziału Malarstwa, 1996-2002 rektor krakowskiej ASP. 1999-2002 przewodniczący Konferencji Rektorów Szkół Artystycznych. W latach osiemdziesiątych wykładowca Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, od 1985 roku współpracuje z Instytutem Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego. W latach 1991-1992 członek Rady Kultury przy premierze RP. Doktor Honoris Causa wrocławskiej i katowickiej Akademii Sztuk Pięknych. Profesor Honorowy krakowskiej ASP.

Od roku 2007 członek Rady Muzeum Narodowego w Warszawie oraz Centralnej Komisji do Spraw Tytułów i Stopni. W roku 1977 sygnatariusz Deklaracji Towarzystwa Kursów Naukowych (tzw. Latającego Uniwersytetu), w latach 1981-1989 uczestnik ruchu kultury niezależnej (prace organizacyjne, publikacje w prasie podziemnej). Od lat siedemdziesiątych do roku 1983 (tj. do likwidacji ZPAP przez władze stanu wojennego) praca społeczna w ZPAP: przewodniczący Sekcji Malarstwa, wiceprezes Zarządu Okręgu Krakowskiego ZPAP (za prezesury AtiIIi Jamrozika). W latach 1973-1983 naczelny redaktor biuletynu Rady Artystycznej ZPAP. W roku 1971 współzałożyciel wraz z Barbarą Skąpską i Andrzejem Łukaszewskim Grupy Collegium. Od roku 1968 uprawia publicystykę i eseistykę w zakresie sztuki. Współpracownik Tygodnika Powszechnego, Znaku, Więzi, Gościa Niedzielnego, Dekady Literackiej. Publikacje w Dzienniku Polskim, Odrze, Życiu, Rzeczpospolitej, Projekcie, Ethosie (KUL), Kulturze Paryskiej, Sztuce Sakralnej, Życiu Duchowym, Horyzontach Wychowania i Prodoksie (Dobrym Magazynie).

Autor książek zawierających teksty o sztuce:
1999 — Sztuka na co dzień i od święta, Wydawnictwo Biblos.
2001 — Obrazy czasu — książka wyróżniona w roku 2002 jako Krakowska Książka Miesiąca (luty), Wydawnictwo Gaudium
2005 — Mój szkicownik. Wydawnictwo Gaudium
2007 — Dzieła — czasy — ludzie. Wydawnictwo Salwator

Nagrody i wyróżnienia:
1977 — Złoty Medal TPSP
1978 — Złota Odznaka ZPAP
1981 — Nagroda Miasta Krakowa
1985 — Nagroda Muzeum Archidiecezji Warszawskiej
1985 — Stypendium Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Jana Pawła II w Rzymie
1988 — Nagroda Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku
1993 — Nagroda Wojewody Krakowskiego za malarstwo, publicystykę i pracę pedagogiczną
1993 — Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1993 — Medal Komisji Edukacji Narodowej
1994 — Stypendium Fundacji Janineum w Wiedniu
1998 — Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za twórczość malarską i eseistykę
2005 — Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Polskiej Gloria Artis
2007 — Nagroda im. Witolda Wojtkiewicza przyznawana przez ZPAP Okręg Krakowski za najlepszą wystawę w Krakowie

Wystawy indywidualne malarstwa (udział w ponad stu, w latach 1963-2006):
1964 — Galeria Pegaz, Zakopane
1965 — Galeria ZPAP (obecnie Pryzmat), Kraków
1966 — BWA, Nowy Sącz
1967 — TPSP, Warszawa Galeria Arkady, Kraków

1968-81 — między innymi: Tarnów, Oświęcim,, Zielona Góra, Leningrad, Zakopane, Rzeszów, Galeria Zapiecek — Warszawa (z Jackiem Sienickim), Nowy Sącz, Arsenał — Poznań, Łódź, Wrocław, Opole, Galeria Kordegarda — Warszawa, Białystok, Bielsko -Biała, Sandomierz

1982-07 — Kraków, Warszawa, Wrocław, Częstochowa, Tarnów, Nowy Sącz, Lublin, Jaworzno, Łódź, Olkusz, Miechów, Ostrowiec Świętokrzyski, Zamość, Nowy Targ, Wiedeń, Rzym, Londyn (Instytuty Polskie, z Ireną Popiołek), Diissetdorf, Stuttgard, Paryż, Bratysława, Norymberga — Galeria Żabo Dizziego Nurnbergera, Sztokholm — Instytut Polski

Od roku 1963 udział w ponad dwustu wystawach zbiorowych malarstwa i rysunku, w wystawach sztuki polskiej za granicą, w wystawach związkowych, muzealnych i tematycznych m.in.: Praga, Bolonia, Kijów, Moskwa, ST.Petersburg, Montreal, Helsinki, Jokohama, Monte Carlo, Kopenhaga, Menton (Francja), Szekesfeherwar (Węgry), Prilep (Macedonia), Bayreuth, Rzym.

Tadeusz Szyma Jedyna taka droga

(posłowie do katalogu wystawy przygotowanej z okazji XX edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Sakralnej Gaude Mater w Częstochowie)
[fragment]:

W dotychczasowym dorobku Stanisława Rodzińskiego obecny, częstochowski, by tak go nazwać, zestaw szesnastu aż malarskich stacji Drogi Krzyżowej jest już czwartym z kolei. Wcześniejsze oglądać można w kaplicach klasztornych: w Krakowie — u michaelitów, i w Zawichoście — u jadwiżanek, oraz w nowohuckim kościele na Wzgórzach Krzesławickich. Namalowana na jubileusz ważnego festiwalu muzyki sakralnej w Częstochowie, dość pokaźnych rozmiarów Droga Krzyżowa to bardzo mocny i dobrze z nim zharmonizowany, swoisty akord plastyczny. Świetny artystycznie, pełen dramatyzmu wynikającego również z aktualności współczesnych odniesień do przejawów brutalnej przemocy. Głęboko też poruszający ponadczasowym przesłaniem ewangelicznym, zarysowywanym — jak zawsze u tego malarza — nadzwyczaj wiernie i w sposób absolutnie czysty. Odnajdujemy tu wszystkie charakterystyczne cechy dojrzałej palety Stanisława Rodzińskiego i różnorakie jakości estetyczne jawiące się dotychczas w rozmaitych jego obrazach. Nie tylko tych o tematyce sakralnej, ale i w pejzażach — nierzadko wcale nie mniej bliskich sacrum.