polski

english

français

Teatr Logos (Łódź)

„Kolęda”

10. 11. 2013 r. – niedziela
godz. 16.00
sala Teatru LOGOS, ul. Marii Skłodowskiej–Curie 22

O festiwalu

Festiwal Kultury Chrześcijańskiej zorganizowany został po raz pierwszy w roku 1997, z okazji 10-lecia istnienia Teatru LOGOS (ZOBACZ). Stanowi w pewnym sensie przedłużenie idei organizowanych w całej Polce w latach 70. i 80. Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, mających wtedy stanowić przeciwwagę dla propagowanego przez państwowe media modelu kultury świeckiej, nieposzukującej wartości transcendentnych i poddanej działaniu cenzury. Łódzkie Dni Kultury Chrześcijańskiej organizowano, wykorzystując na potrzeby spotkań z artystami, spektakli, wystaw i projekcji wiele kościołów, sal i pomieszczeń w całej Łodzi. Jednym z takich miejsc była aula Jana Pawła II w podziemiach Kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy ulicy Kościelnej. Tam właśnie rozpoczął swoją działalność Teatr Logos, który przeniósł się ze swym twórcą, ks. Waldemarem Sondką (ZOBACZ), do kościoła przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie. To ten kościół w 1993 roku ks. arcybiskup Władysław Ziółek przekazał łódzkim twórcom i artystom, i erygował przy nim Ośrodek Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Łódzkiej. Do dzisiaj tu właśnie mieści się centrum „logistyczne” festiwalu, a we wnętrzach Kościoła Środowisk Twórczych odbywa się część festiwalowych imprez.

Festiwal tradycyjnie rozpoczyna się w listopadzie, w pierwszą niedzielę po dniu zadusznym. Trwa zazwyczaj dwa tygodnie, podczas których codziennie odbywają się różnego rodzaju zdarzenia specjalnie na ten czas przygotowane – premiery spektakli Teatru Logos i innych, zaprzyjaźnionych scen teatralnych, wystawy prac zaproszonych artystów, spektakle i przedstawienia zespołów zagranicznych, występy chórów i muzyków, często nie do zobaczenia w Polsce w żadnym innym czasie. Program festiwalu jest efektem całorocznej menedżerskiej pracy ks. Waldemara Sondki, dyrektora festiwalu, który wykorzystując dotychczasowe powiązania i kontakty zaprasza artystów interesujących, niebanalnych i tworzących sztukę nie zawsze religijną, ale zawsze poszukującą i na najwyższym poziomie. Dbałość o poziom propozycji festiwalowych jest stałą zasadą, środowisko Logosu bowiem od początku pragnęło dawać łodzianom możliwość kontaktu ze sztuką pozbawioną parafiańszczyzny, otwartą w spojrzeniu na człowieka i jak najdoskonalszą formalnie.

Festiwal nie jest działaniem nastawionym na dochód. Wszystkie karty wstępu są wydawane w formie bezpłatnych zaproszeń, a zespół Teatru Logos i osoby zaangażowane w organizację festiwalu działają na zasadzie wolontariatu. Nie oznacza to jednak, że Festiwal Kultury Chrześcijańskiej nic nie kosztuje. Przeciwnie, zorganizowanie zdarzenia kulturalnego na odpowiednim poziomie zawsze pociąga za sobą koszty. Organizacją środków zabezpieczających właściwą oprawę imprez festiwalowych zajmuje się ks. Waldemar Sondka przez cały rok. Udaje mu się pozyskać zarówno sponsorów (bez których Festiwal by nie istniał), jak i dotacje od instytucji zajmujących się finansowaniem kultury (bez których Festiwal nie miałby możliwości rozwoju). Wszystko to w celu zrealizowania podstawowej idei imprezy, która wywodzi się z Łódzkich Dni Kultury Chrześcijańskiej — umożliwienia przeżywania Tajemnicy poprzez sztukę każdemu, kto tego pragnie, kto tego potrzebuje. Spełnienie tej idei zakłada nieodpłatne uczestnictwo w wydarzeniach artystycznych i tak od początku Festiwalu do dzisiaj jest, że wejściówki otrzymać może każdy, kto zechce poświęcić chwilę swojego czasu, by odstać swoje w kolejce w dniu otwarcia biura festiwalu. Jedynym ograniczeniem ilości wydawanych wejściówek jest pojemność sal, w których organizowane są poszczególne imprezy dwutygodniowego programu.

 

Cookies

Strona Festiwalu Kultury Chrześcijańskiej używa cookies wyłącznie w celu dopasowania wyglądu i wyświetlania strony do preferencji użytkownika oraz dla gromadzenia statystyk odwiedzin (kraj, monitor, przeglądarka internetowa), pozwalających nam pracować nad ulepszeniem layoutu. Nie prowadzimy działań reklamowych z użyciem ciasteczek.

Nasza strona wymaga włączonej obsługi skryptów java.

Cookies to informacje tworzone przez skrypty obsługujące połączenie Twojej przeglądarki (zwane sesją) z serwerem obsługującym adres URL (adres internetowy wpisany w pasek adresu). Są one zapisywane na dysku Twojego komputera (ustawa nazywa to urządzeniem końcowego użytkownika) w folderach systemowych przeglądarki i używane przez serwer do rozpoznania Twoich ustawień, stanu poprzedniego lub wskazanych preferencji (np. wyboru koloru strony czy rozkładu list w wyliczeniach) przy każdym ponownym połączeniu. Cookies — jeśli istnieją zachowane na dysku — są pobierane i przesyłane z powrotem na serwer obsługujący adres URL w momencie rozpoczęcia przeglądania strony.

Cookies są konieczne do poprawnego działania różnych części większości witryn internetowych. Wyłączając cookies narażasz się na kontakt ze stroną działającą wadliwie.

 
1. Możesz zabronić przeglądarce internetowej zapamiętywania (akceptowania) plików cookies.

Spowoduje to prawdopodobnie utrudnienia w korzystaniu ze strony www, ciasteczka wymyślono bowiem jako mechanizm usprawniający działanie serwisów. Należy w tym celu zmienić na stałe – jednorazowo – ustawienia Twojej przeglądarki. Pamiętaj, żeby sprawdzić na wszelki wypadek te ustawienia po zainstalowaniu nowej wersji oprogramowania.

W przeglądarce Internet Explorer cookies można wyłączyć wykorzystując ustawienia — NARZĘDZIA — OPCJE INTERNETOWE — PRYWATNOŚĆ — WYBIERZ USTAWIENIE DLA STREFY INTERNETOWEJ (wersja IE 10).

W przeglądarce Firefox przez modyfikację ustawień — NARZĘDZIA — OPCJE — PRYWATNOŚĆ.

W Chrome — USTAWIENIA — ZAAWANSOWANE — PRYWATNOŚĆ — USTAWIENIA TREŚCI.

W przeglądarce Opera USTAWIENIA — PREFERENCJE — ZAAWANSOWANE — CIASTECZKA.

2. Możesz nakazać usuwać ciasteczka automatycznie po każdym zamknięciu przeglądarki.

Większa część cookies zbierających dane, których nie chcesz przekazywać nigdzie dalej, ma dość odległą datę wygaśnięcia i wcześniej nie wygasają one automatycznie. Cookies służące do automatyzacji pracy strony najczęściej mają ustawiony moment wygaśnięcia na zakończenie sesji przeglądania strony. Nigdy jednak nie ma pewności. Tę opcję lepiej zaznaczyć w ustawieniach.

3. Możesz regularnie używać programu czyszczącego system (z istniejącą i zaznaczoną opcją usuwania cookies).

Takie postępowanie jest zalecane ogólnie ze względów bezpieczeństwa i nie tylko odnośnie ciasteczek. Ponieważ jednak czynisz to na własne ryzyko, nie proponujemy Ci żadnego konkretnego programu. Część z nich jest zresztą płatna.

 

Kolęda

Na podstawie tekstów Bertolda Brechta, Alberta Camus, Johanna Wolfganga Goethego, Jana Pawła II, Francesco Petrarki, Juliusza Słowackiego, Williama Szekspira i Stanisława Wyspiańskiego.

Występuje, wybór tekstów i adaptacja: Włodzimierz Adamski

Scenografia: Ryszard Warcholiński
Opracowanie muzyczne: Jan Targowski
Światło i dźwięk: Tomasz Gajewski

 

Bohater „Kolędy” to postać z pozoru oczywista. Mężczyzna rozczarowany więzami rodzinnymi i to tymi najbliższymi, z córką, wiele potrafiący powiedzieć nie mówiąc wprost w czasie zwykłej telefonicznej rozmowy. Niezbyt to jego wyrzucanie dorosłemu dziecku wyrafinowane, ot, codzienność siermiężna nieudanego życia, znana naszej postaci jak widać dobrze. To także aktor, który przeżywa samotność, raczej cynicznie rozpamiętując wspomnienia i kwestie. Ślepiec, radzący sobie jakoś, ale wyraźnie odczuwający porzucenie i rozważający każdy swój ruch pomiędzy ścianami mieszkania, które właśnie w tej chwili przygotowuje na przyjście księdza – po kolędzie.

Przygotowania mają kształt zawodowej pracy, prób, jak za dawnych czasów. Ćwiczenie słów i gestów, pozornie po to, by nie wypaść na zniedołężniałego, powoli zaczyna uruchamiać i ujawniać wewnętrzny mechanizm samej sztuki. Włodzimierz Adamski przestaje być postacią sceniczną, staje się kimś z pozoru oczywistym, choć w teatrze oczywistość ta często uznawana jest za niewartą wzmianki. Staje się sobą, doświadczonym człowiekiem i aktorem, grającym doświadczonego człowieka i aktora. Jest ślepcem miotającym się w fizycznej niemożności i jednocześnie człowiekiem mówiącym o innej, ludzkiej, zawodowej, męskiej ślepocie. Może wypowiadać kwestie prowokujące i czynić prowokujące gesty wobec postawionego krzyża, tak, jakby go tam nie było, jednocześnie wypowiadając kwestię do widzów, których widzi dobrze, choć wszyscy się umówili, że ich tam nie ma. Czy „cytacik, cytacik” — ironiczny obraz półkultury udającej całość, wyraz obrzydzenia wobec tandety intelektualnej współczesności z jej żerowaniem na cudzych, niezrozumianych i molestowanych bez końca wypowiedziach jest opowieścią o bohaterze, mającym przecież własne, konkretne życie, które doskonale uzasadnia wyrzucaną z wnętrza duszy gorycz, czy też jest bezczelną prowokacją wobec siedziących na widowni? Sztuka składa się przecież z wielu cytatów, z Camusa, z Szekspira, z Jana Pawła II. Czy ćwiczenie gestów powitalnych i wypowiadanych kwestii to prawdziwe przeżycia postaci, czy Włodzimierz Adamski cytuje nas samych, siedzących na widowni teatru przecież chrześcijańskiego?

To napięcie, wielopłaszczyznowość świata scenicznego, w którą wprzągnięty został także, i to w sposób podstępny, widz ze swoimi ambicjami i zestawem „cytacików” — widz, który przecież zgłębiałby filozofię, by stać się mądrzejszy, a nie stać się „głupcem”, jak to widzi w sobie (w sobie?) bohater - to napięcie podtrzymuje Włodzimierz Adamski od początku do końca spektaklu w sposób znakomity, nie tracąc nic z człowieczeństwa ukazywanej postaci, z jej cierpienia i jej szamotaniny wewnątrz własnego mroku. Ciemności, w której pozostaje sama z milczącym krucyfiksem, w oczekiwaniu na pociechę, jaką przynieść ma inny człowiek, ksiądz. Człowiek, którego nie ma.