„Logos” — międzynarodowy projekt Wolfganga Muthspiela (Austria, Norwegia, Niemcy, Szwajcaria)

wyk. Rebekka Bakken, Dhafer Youssef, Markus Stockhausen, Claudio Puntin i Wolfgang Muthspiel

10. 11. 2008 r. – poniedziałek
godz. 20.00
Archikatedra, ul. Piotrkowska 265

Archiwum Festiwalu

O festiwalu

Pobierz

Cookies

„Logos” Wolfganga Muthspiela

Rebekka Bakken

Wolfgang Muthspiel

Markus Stockhausen

Dhafer Youssef

Rebekka Bakken, śpiew
Dhafer Youssef, śpiew
Markus Stockhausen, trąbka
Claudio Puntin, klarnet basowy
Wolfgang Muthspiel, gitary, muzyka

LOGOS Wolfganga Muthspiela to kompozycja wielu tekstów biblijnych, Koranu oraz pism mistyków islamu i chrześcijaństwa, która miała swoją premierę 21 czerwca 2007 w Kolegiacie w Zwettl w Austrii. Pracę zlecono Muthspielowi do napisania na Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej w Zwettl w Austrii. Punktem początkowym kompozycji „Logosu” jest słowo jako wibracja i przekaźnik znaczeń. Na początku Pisma, wg. św. Jana, pierwszym słowem JEST Bóg. W Koranie z kolei, mamy wiadomość od Boga zakodowaną w słowach. Brzmieniem słów jest muzyka, w ich melodii i rytmie, które rozumiemy znacznie wcześniej niż to, co pojmowane rozumem. Stąd tylko mały krok do kompozycji. W czasie pisania tego utworu gitarzysta i kompozytor wziął pod uwagę specyficzną akustykę kościoła. To również mogło być motywacją dla Muthspiela przy wyborze muzyków do wykonania utworu. Poszukiwał takich, którzy poświęcili znaczną część życia twórczego przygodzie z dźwiękiem

Dorastała w maleńkiej wsi norweskiej niedaleko Oslo. Szybko wyruszyła w świat: najpierw do Nowego Jorku, w 1994, a 8 lat później wróciła do Europy, gdzie wśród wielu metropolii odkryła Wiedeń, który wybrała na swój dom.

„Wiedeń jest bardzo pięknym miastem, gdzie jest dużo cichych i spokojnych miejsc, mimo że to przecież duże miasto” mówi piosenkarka. Rebeka Bakken lubi ciszę i spokój, bo pozwala jej zebrać myśli i naładować baterie. Od 2003 i wydania jej solowego albumu „The Art of How to Fall”, charyzmatyczna piosenkarka i twórczyni wierszy jest na językach całego miasta. Jej piosenki wzmacnia trzyoktawowy głos, który pozwala na zabawę dźwiękiem w sposób swobodny i harmonijny. Artystka porusza się między pop, folk, jazz i R&B — a wszystko to z dużym powodzeniem, co pozwala za każdym razem wyprzedawać bilety na koncert.

Za „The Art of How To Fall”, Deutscher Phonoverband przyznał jej nagrodę JazzAward, co uważa się za ekwiwalent Złotej Płyty w świecie jazzowym. Jej następny album, „Is That You?” z 2005 przyniósł morze pochwał, wg. niemieckiego magazynu „Musikexpress”: „Bakken otwiera muzyczne horyzonty sięgające od Amerykańskiego Midwest do krajobrazów skandynawskich.” Kariera Bakken zaczęła się toczyć się bardzo prędko w ostatnich trzech latach, ale ciężko na to wcześniej zapracowała.

Zaczynała od nauki gry na skrzypcach. Ale gdy tylko wykazała preferencje w kierunku śpiewania, nauczyła się też sama grać na pianinie, żeby móc sobie akompaniować. Największa zmiana nastąpiła, gdy była nastolatką. Po okresie śpiewania pieśni w kościołach, zaczęła przygodę z funk, soul i rockiem z lokalnymi grupami. Od tamtej pory szła przeznaczoną dla niej ścieżką i nic nie mogło jej od niej oderwać, nawet studia filozoficzne i ekonomiczne.

Zatem w 1994 „pojechałam do Nowego Jorku, żeby grać” — mówi Bekken – „I doznałam szoku, kiedy nikt nie dzwonił, żeby ze mnie zrobić gwiazdę. Łaziłam po mieście i sprzątałam mieszkanie 5 razy dziennie – póki nie zauważyłam, że jeśli sama czegoś nie zrobię, nic się w moim życiu nie zmieni.”

To wtedy właśnie kompozytorka i śpiewaczka, zaczęła nagle rozkwitać. „Pisałam, bo chciałam. Nie dlatego, że chciałam pokazać to innym, lub recytować, ale raczej po to, by zbadać siebie i swoje myśli” – mówi – „Chciałam się otworzyć na pieśni. Nie zmuszam się do niczego. Pozwalam, żeby wszystko działo się samo. Rzeczy do mnie przychodzą i ja je śpiewam.” Było tylko kwestią czasu, żeby ktoś ją zauważył i odkrył jej naturalny talent.

Universal Music zaoferowało Rebece szansę wydania i nagrania własnego materiału. Pierwszy album, to wydany w 2003 „The Art Of How To Fall”. Do tej produkcji i następnej, „Is that you?”, 2005, sama wybrała muzyków do wspólnego grania. „Produkcja drugiego albumu uwolniła energię i dała mi pewność, że mogę kontynuować pracę jako artystka” — opowiada bardziej refleksyjnie niż skromnie.

Zaledwie rok później przelała swoją energię na trzeci album „I keep my cool” i od tamtej pory idzie swoją ścieżką jako artystka, piosenkarka i kompozytorka.

(ur. 2 marca, 1965 w Judenburg, Austria) austriacki gitarzysta i kompozytor, głównie kojarzony z jazzem, brat pianisty i puzonisty, Christiana Muthspiela. Zaczął grę na skrzypcach w wieku 6 lat, a jako nastolatek zajął sie grą na gitarze. Po studiach nad muzyką klasyczną i jazzem w Graz, ukończył edukację w Konserwatorium w Nowej Anglii i Kolegium Muzyki w Berklee. Nawet w czasach młodości, jego sława dała mu miejsce w grupie Pata Methany i Gary Burtona.

W kolejnych latach Muthspiel grał z kilkoma sławami jazzu, takimi jak Maria Joao, Dave Liebman, Peter Erskine, Paul Motian, Bob Berg, Gary Peacock, Don Alias, Larry Grenadier czy John Patitucci. Potem nastąpiła współpraca ze słynną norweską piosenkarką jazzową, Rebekką Bakken.

W 2002 Muthspiel powrócił do Wiednia, zakładając studio nagrań Material Records, która skupia się na wydawaniu własnych płyt, ale także promuje młodych artystów. W 2003 wygrał nagrodę European Jazz.

Jako trębacz i kompozytor jazzowy, Markus Stockhousen dobrze się czuje zarówno w muzyce współczesnej, jak i klasycznej, i plasuje się wśród najbardziej elektryzujących muzyków naszych czasów. Urodzony w Kolonii w 1957 roku, zaczął grać na pianinie w wieku 6 lat. Od roku 1957 uczył się gry na pianinie i trąbce w Akademii Muzyki w Kolonii. W 1981, na rok przed koncertem egzaminacyjnym, wygrał nagrodę na Deutscher Musikwettbewerb (Konkurs Muzyki Niemieckiej). Od tego czasu regularnie koncertuje jako solista, wykonując wiele premier, np. Jet Stream, koncert na trąbkę skomponowany w 2002 r. przez Petera Eotyosa z Orkiestrą BBC z Londynu. Jest też regularnym gościem na znanych festiwalach międzynarodowych. Przez długi czas pracował intensywnie z ojcem, kompozytorem Karlheinz’em Stockhausenem, autorem kilku kompozycji. Występował jako solista w dramatach ojca, w Mediolanie, w Londyńskiej Operze w Covent Garden i w Liepzig Opera.

Markus Stockhousen pojawił się także jako członek i lider formacji jazzowych. Regularnie grał z trio MAP, z Arildem Andersenem i Patrice Heral, jako duet z gitarzystą Ferencem Snetbergerem i ostatnio w trio z Angelo Comisso i Christianem Tome. Wraz z bratem, Simonem, stworzył kilka projektów, ostatnio nagrał płytę „nonDuality” z dźwiękami elektronicznymi i muzyką instrumentalną. Regularnie daje koncerty w duecie z Moving Sounds, z żoną klarnecistką Tarą Bouman.

W lutym 2002 przygotował serię koncertów z Rolfem Zavlbergiem z muzyką improwizowaną w kościele ST Maternusa w Kolonii, gdzie co miesiąc daje koncerty. Markus Stockhousen odnosił też liczne sukcesy jako kompozytor. W początkach roku 2004 miały premierę trzy utwory jego autorstwa: Akcent and Pause na trąbkę i orkiestrę smyczkową z Orchestra d'Archi Italiana, Portet Tary na róg z Tarą Bouman i London Sinfonietta, a także Sunrise dla trio MAP z Orkiestrą Symfoniczną Winterthur. W 2005 napisał Any Way na Festiwal Muzyków Chatleham.

Osiągnięcia Makrusa Stockhausena dokumentują liczne płyty CD. Ostatnio otrzymał nagrodę WDR Jazz dla najlepszego improwizatora. Brał też udział w koncercie Kolnmusic z Ferencem Snetbergerem i Orkiestrą F. Liszta w październiku 2005.

Urodził się w Teboulba, w Tunezji w 1967 roku. Jego spotkanie z muzyką zaczęło się w wieku pięciu lat, gdy zaczął śpiewać tradycyjne pieśni islamskie. Ucząc się przez słuchanie muzyki, przejął brzmienie Sufi, tworząc jednocześnie własny, bardzo indywidualny styl. Szukając nowych inspiracji, w 1990 roku Dhafer przeniósł się do Wiednia. Obecnie jest obywatelem Austrii, mieszka jednak na stałe w Paryżu, skąd rusza w kolejne trasy koncertowe po całym świecie. Odkąd mieszka w Europie, Dhafer prezentuje swoją muzykę na scenach Austrii, Francji, Niemczech, Holandii, Norwegii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, a teraz również w Polsce; koncertował też w Stanach Zjednoczonych i swojej rodzimej Tunezji. Pracował w czasie swojej kariery ze znakomitymi muzykami, m.in.: Renaudem Garcią-Fonsem, Markusem Stockhausenem, Nielsem Peterem Molvaerem, Carlo Rizzo, Nguyên Lê, Jatinderem Thakurem, Sainkho Namchylak, Paolo Fresu, Arto Tuncboyacianem, Lindą Sharrock, Wolfgangiem Puschnigiem, Christianem Muthspielem, Jamey Haddadem, Ivą Bittova, Tomem Cora, i wieloma innym. Owocem tej współpracy były różne formacje muzyczne, wraz z którymi prezentował niezwykle zróżnicowane projekty.

Muzyka Dhafera ma swoje korzenie w tradycji Sufi i innych źródłach mistycznych, zawsze jednak otwarta była na wpływy wszystkich scen muzycznych, w tym również jazzu. Dzięki swojemu poetyckiemu podejściu do oud (arabska lutnia), zabarwionej arabską kulturą kompozycji, oraz niezwykle nastrojowemu śpiewowi Dhafer Youssef jest od wielu lat jednym z najbardziej intrygujących postaci na rynku muzycznym. Prezentujący szeroką gamę brzmień, różnych stylistyk i elementów muzyki z całego świata, jego debiutancki album „Malak” w roku 1999 (wydany przez wytwornię Enja) okazał się wydarzeniem na rynku muzycznym.

Prezentując arabski liryzm, potęgę rytmu, siłę wizjonerstwa, wielokulturowe wpływy muzyczne i jazzowe improwizacje Dhafer Youssef stworzył, przecząc Huntingotnowi, nową definicję połączenia kultur Zachodu i Wschodu. „Malak” został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i publiczność. W latach 1999 — 2001, po ukazaniu się albumu, Dhafer, wraz ze swoim kwartetem (Markus Stockhausen – trąbka, Dieter Ilg lub Renaud Garcia-Fons — bass, Patrice Heral – perkusja) koncertowali w całej Europie. W tym czasie pracował również ze skandynawskimi muzykami: trębaczem Nilsem Peterem Molvaerem i perkusistką Marilyn Mazur. Wtedy też otrzymał zaproszenie, od producenta i gitarzysty basowego, Billa Lasswela do wzięcia udziału w Festiwalu Muzyki Sakralnej w Hiroszimie, który odbywał się w maju 2001 roku. Drugi album Dhafera nosi tytuł „Electric Sufi” (wydany również przez wytwórnię Enja) — został nagrany w Nowym Jorku, Kolonii i Paryżu. Na płycie tej słychać pracę genialnej grupy złożonej z Willa Calhouna na perkusji, Douga Wimbisha na gitarze basowej i syntezatorach, Dietera Ilga na basie, Mino Cinelu na instrumentach perkusyjnych, Wolfganga Muthspiela na gitarach, oraz Markusa Stockhausena na trąbce i grającego na bansuri (flet bambusowy) Deepaka Rama, tworzącej perfekcyjne podłoże dla oud Dhafera i jego niezwykłego śpiewu. Kolejnym albumem Dhafera Youssefa jest Digital Prophecy łączący brzmienie spirytualnego Sufi z siłą elektrojazzu w wykonaniu największych muzyków skandynawskich. Digital Prophecy przepięknie oddaje zarówno pobudzające zmysły brzmienie bajecznej Norwegii, jak i rytmy arabskiej tradycji.