Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band (Kraków)

koncert jazzowy

15. 11. 2010 r. – poniedziałek
godz. 21.00
Kościół Środowisk Twórczych, ul. M. Skłodowskiej-Curie 22

Archiwum Festiwalu

O festiwalu

Pobierz

Cookies

Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band

Paweł Kaczmarczyk

Piotr Baron

Grzech Piotrowski

Maciej Adamczak

José Manuel Albán Juárez
(Manolo)

Dawid Fortuna

Paweł Kaczmarczyk — fortepian
Piotr Baron — saksofon sopranowy i tenorowy, klarnet basowy
Grzech Piotrowski — duduk, saksofon sopranowy i tenorowy
Maciej Adamczak — kontrabas
Manolo Alban Juarez — instrumenty perkusyjne
Dawid Fortuna — perkusja

W styczniowym numerze 2009 roku miesięcznika JAZZ FORUM opublikowano wyniki corocznego plebiscytu czytelników — JAZZ TOP 2009. Tytuł Albumu Roku zdobył Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band płytą „Complexity In Simplicity”. Kaczmarczyk jest pierwszym polskim muzykiem, który nagrał płytę autorską dla prestiżowej wytwórni ACT (obchodzącej w nadchodzącym roku swoje 20-lecie). A jeszcze większą sensację sprawił zwycięstwem jako najlepszy pianista — przerywając kilkunastoletnie panowanie Leszka Możdżera w tej specjalności!

Paweł Kaczmarczyk zajął drugie miejsce w kategoriach Muzyk Roku i Kompozytor (w obu przypadkach za Tomaszem Stańko), a jego zespół jako Zespół Akustyczny uplasował się na drugim miejscu ankiety (za Marcin Wasilewski Trio). Warto dodać, że Paweł Kaczmarczyk został laureatem nagrody Kulturalne Odloty Gazety Wyborczej w kategorii Artysta Roku 2009 oraz Grand Prix Jazz Melomani — OSKARY JAZZOWE 2009 jako Artysta Roku 2009, natomiast „Complexity in Simplicity” została Płytą Roku 2009. Pianista był nominowany do kolejnej prestiżowej nagrody — do FRYDERYKA 2010 jako Jazzowy Muzyk Roku.

Więcej na www.myspace.com/audiofeeling

Wyróżniony stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2006 roku. W 2001 roku założył własne Trio. Inspirowane było muzyką w stylu Billa Evansa, Herbie Hancocka lub Wayne Shortera. W 2002 roku zespół zajął i miejsce na 26. Międzynarodowym Konkursie Młodych i Debiutujących Zespołów Jazzowych „Jazz Juniors”, a on sam został uznany za najlepszego instrumentalistę konkursu. Dwa lata później Trio zdobyło nagrodę Grand Prix na 40. Wrocławskim Festiwalu Jazzowym Jazz nad Odrą. Kolejne nagrody to: Grand Prix i statuetka Anioła Jazzowego na Bielskiej Zadymce Jazzowej w 2005, Klucz do Kariery na Pomorskiej Jesieni Jazzowej, II nagroda Złotego Krokusa na festiwalu w Jeleniej Górze, medale w konkursie Kultursalen Hörbiger w Wiedniu w 2004 oraz i miejsce na Międzynarodowym Konkursie Zespołów Jazzowych Junior Jazz 2006 w Usti nad Labem (Czechy). W lutym 2005 zespół KBD Trio nagrał pierwszą płytę p.t. „Live!”, za którą otrzymał nagrodę Album Roku 2005 od Programu 2 TVP.

Obecnie Paweł Kaczmarczyk prowadzi własny zespół pod nazwą Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band, ale równocześnie współpracuje z grupami Janusz Muniak Quartet, Rafał Sarnecki Quartet oraz Alchemik Orchestra, Emotronica, Hefi Quartet i New Bone.

W plebiscycie Jazz Top czasopisma Jazz Forum od kilku lat jest wyróżniany w różnych kategoriach. W 2007 roku płyta „Audiofeeling” uznana została za Jazzowy Album Roku, on sam po raz czwarty został Nadzieją Roku. W 2008 roku znalazł się w czołówce w kategoriach Zespół Akustyczny, Kompozytor i Pianista. W tegorocznym plebiscycie miesięcznika Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band zdobył tytuł Albumu Roku płytą „Complexity In Simplicity”. Kaczmarczyk jest pierwszym polskim muzykiem, który nagrał płytę autorską dla prestiżowej wytwórni ACT (obchodzącej w nadchodzącym roku swoje 20-lecie). A jeszcze większą sensację sprawił zwycięstwem jako Najlepszy Pianista — przerywając kilkunastoletnie panowanie Leszka Możdżera w tej specjalności! Paweł Kaczmarczyk zajął drugie miejsce w kategoriach Muzyk Roku i Kompozytor (w obu przypadkach za Tomaszem Stańko), a jego zespół jako Zespół Akustyczny uplasował się na drugim miejscu ankiety (za Marcin Wasilewski Trio). Warto dodać, że Paweł Kaczmarczyk został laureatem nagrody Kulturalne Odloty Gazety Wyborczej w kategorii Artysta Roku 2009 oraz prestiżowej nagrody Grand Prix Jazz Melomani — OSKARY JAZZOWE 2009 jako Artysta Roku, a „Complexity in Simplicity” kolejny raz został Albumem Roku. Pianista był nominowany do FRYDERYKA 2010 jako Jazzowy Muzyk Roku.

Nagranie autorskiej płyty "Complexity In Simplicity", która ukazała się we wrześniu ubiegłego roku, stanowi istotny moment w karierze 26-letniego pianisty. Paweł Kaczmarczyk stanął tym samym w gronie takich gwiazd jak Lars Danielsson, Esbjörn Svensson, Leszek Możdżer czy Nils Landgren, które nagrywają dla ACT-u — drugiej co do wielkości po ECM Records europejskiej oficyny jazzowej.

Paweł Kaczmarczyk — współpraca: m. in. z Janusz Muniak, Lee Konitz, Wayne Dockery, John Betsch, Steve McCraven, Piotr Wojtasik, Piotr Baron, Adam Pierończyk, Zbigniew Namysłowski, Krzesimir Dębski, Roman "Gucio" Dyląg, Bronisław Suchanek, Janusz Stefański, Paweł Jarzębski, Adam Kawończyk, Jorgos Skolias, Monty Waters, Kazimierz Jonkisz, Artur Rojek (Myslovitz), Krzysztof Popek, Cezary Konrad, Tomasz Szukalski, Zbigniew Wegehaupt, Maciej Strzelczyk, Isham Rusty Jones, Grzech Piotrowski, Zach Brock, Brad Terry, Rafał Sarnecki, Aga Zaryan, Emil Kowalski, Łukasz Żyta, Maciej Adamczak, Adam Kowalewski, Jerzy Małek, Wojciech Pulcyn, Marcin Ślusarczyk, Piotr Baron, Michał Barański, Krzysztof Dziedzic, Paweł Dobrowolski, Radek Nowicki, Tomasz Grzegorski, Marek Bałata i Adam Bałdych.

Wybrane recenzje zagraniczne:

„(…) Audiofeeling Band to czołowi polscy młodzi muzycy jazzowi, którzy zaczynają zdobywać pozycję w Polsce i obecnie wkraczają na większe sceny w Europie, zachęceni ogólnoeuropejskim sukcesem Marcina Wasilewskiego.
Paweł Kaczmarczyk ma staranne wykształcenie muzyczne i jest uderzająco dojrzały w graniu swingującym jazzu głównego nurtu. Jego płyty prezentują różne wpływy muzyczne, jakie oddziałują na młodego muzyka w XXI wieku.(…) . Jego drugi album Complexity In Simplicity jest ogromnym krokiem naprzód i potwierdza jego znaczny artystyczny rozwój w sferze kształtowania własnego brzmienia, a szczególnie rozwój muzycznych koncepcji z różnymi składami instrumentalnymi.(…) Album ten jest cenną okazją do zapoznania się ze stanem młodego polskiego jazzu.(…)”
Stuart Nicholson JAZZWISE (Wielka Brytania) XII.2009

Jazz: Paweł Kaczmarczyk zachwyca publiczność w Mannheim
To nie jego dojrzała technika gry tak zachwyca. Dobrych pianistów też mamy w kraju sporo. Dużo bardziej imponuje niemal dotykalna muzykalność w kombinacji z zabawowym podejściem do czasem przeciwstawnych sobie struktur.
(…)
Kto chętnie słucha muzycznych thrillerów, tego Kaczmarczyk całkowicie usatysfakcjonuje. (…) Bez kalkomanii, za to z przeszywającym napięciem aż po ostatni dźwięk, to ich znak markowy. Nazwisko Kaczmarczyk zapewne stanie się niebawem definicją dla wirtuozerii i kreatywności w jazzie.
Mannheimer Morgen, 27 marca 2010

„ (…)Doświadczenie, poznanie, światowość, ale w tym przypadku także rozumienie muzyki i talent. To polski pianista, Paweł Kaczmarczyk, posiada. Na pewno. (…)
Ten 25-letni wschodzący gwiazdor wraz ze swoim zespołem, który zmienia się od klasycznego trio aż po septet, fantastycznie opowiada wielowarstwowe motywy modern-jazzowe i znajduje w tym przygodę. Muzykolodzy i krytycy porównują go do Billa Evansa, Esbjörna Svenssona i Brada Mehldaua. Odważny pianista popycha młodą generację jazzową na muzyczne pole bitwy, tak jak kiedyś Lech Wałęsa prowadził do boju politycznego w Polsce.”
Robert Voglhuber, Mostviertel Magazin (AU), 07. 2010, recenzja płyty.

Debiutuje bardzo wcześnie (1977 r.). W 1978 r. wyróżniony jako solista na festiwalu Jazz nad Odrą. W 1980 r. otrzymuje 2. nagrodę na tym samym festiwalu. W 1984 r. wygrywa solistyczne Grand Prix na festiwalu San Sebastian „Jazz Aldia” w Hiszpanii.

Tytuł magistra sztuki uzyskał w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Współpracował z wszystkimi liczącymi się polskimi jazzmanami, takimi jak m. in.: Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, Zbigniew Namysłowski, Tomasz Stańko, Henryk Majewski, Henryk Miśkiewicz, Jarosław Śmietana, Wojciech Karolak, Zbigniew Lewandowski, Krzesimir Dębski, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Darek Oleszkiewicz, Piotr Wojtasik, Jan Ptaszyn Wróblewski, z niemal wszystkimi europejskimi — m. in. Bo Stief, Jasper Van’t Hof, 1998 r. — European Broadcasting Union International Big Band 1998 w Sztokholmie (jako koncertmistrz — 1. saksofon altowy), a także z gwiazdami jazzu z USA, takimi jak: Ray Charles, Art Farmer, Al Porcino, Billy Harper, David Murray, Kevin Mahogany, Victor Lewis, Roy Mc Curdy, John Hicks, Jon Meyer, Eddie Henderson, Marvin ‘Smitty’ Smith, Carter Jefferson, Bobby Watson, Kei Akagi, Larry Koonse, Joe La Barbera, Charlie Shoemake, Mark Soskin, Kevin Hays, Billy Hart, Harvie Swartz, David Friesen, Clarence Seay, Ed Schuller, John Betsch, "Wadada" Leo Smith, Ronnie Burrage, Greg Bandy, Malcolm Pinson, Skip Hadden, Darek "Oles" Oleszkiewicz, Wayne Bartlett, Carlos Johnson, Karen Edwards.

Nagrał dotąd ponad 60 CD i LP (m. in. z Artem Farmerem, Eddie’m Hendersonem, Victorem Lewisem i Johnem Hicksem) oraz 6 autorskich przedsięwzięć: Take One (1995), Tango (1996), Blue Rain (1997), Bogurodzica (2000) i nagrany w Nowym Jorku album Reference (2004).

W kwietniu 2006, w studio No Sound w Pasadenie, nagrał kolejną płytę: Salve Regina, na której obok Piotra grają Amerykanie: Ishmael "Wadada" Leo Smith — trąbka, Darek "Oles" Oleszkiewicz — kontrabas i Marvin "Smitty" Smith — perkusja.

Kolejnym albumem jest Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008), nagrany w listopadzie 2007 wraz z Michałem Tokajem, Michałem Barańskim, Łukaszem Żytą oraz specjalnymi gośćmi: Natalią Niemen, Mieczysławem Szcześniakiem, Piotrem Wojtasikiem i Tomasem Celis Sanchezem.

Od 20 lat zajmuje czołowe miejsca w ankiecie „Jazz Top” pisma Jazz Forum w kategorii saksofonu tenorowego i sopranowego, wysoko notowany jako alcista i barytonista. Współzałożyciel kultowego Traveling Birds Quintet (Baron/Wojtasik/Oleszkiewicz/Stankiewicz/Konrad). Od 1988 występuje okazjonalnie z orkiestrami symfonicznymi i kameralnymi prowadzonymi przez Jacka Niedzielę, Jana Walczyńskiego i Bohdana Jarmołowicza w repertuarze jazzowym, rozrywkowym, a także poważnym — współczesnym. Solista (saksofon sopranowy) poematu symfonicznego „Sceny z Macondo” autorstwa Jacka Niedzieli. Razem z Piotrem Wojtasikiem solista (saksofon tenorowy i klarnet basowy) cyklu „Monady” autorstwa Cezarego Duchnowskiego. Krzysztof Herdzin pisze specjalnie dla Piotra Barona koncert "Looking For Balance", prapremiera na JnO 2008.

Wykładowca warsztatów muzycznych w (m. in.) Chodzieży, Pułtusku, Puławach, Bolesławcu, Lesznie, Brzozowie, Przemyślu, Lwowie (Ukraina) i Pradze (Czechy). Nauczyciel saksofonu i teoretycznych przedmiotów jazzowych we Wrocławskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej I i II st. (od 1998), na Uniwersytecie Zielonogórskim (od 2007) i w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Nysie (od 2008). Autor podręcznika „Techniczna Szkoła na Saksofon” i zeszytu „Etiudy Jazzowe”. W kwietniu 2004 i w marcu 2006 prowadził wykłady i zajęcia warsztatowe na uniwersytetach w USA (University California Irvine i California Institute Of The Arts in Valencia), a we wrześniu 2004 w Turcji (Bilkent University, Ankara).

Recenzent i publicysta Jazz Forum, także Diapazon.pl. Od 1994 na antenie Radia Wrocław prowadzi swój cotygodniowy autorski program.

Aktualnie jest liderem tria, kwartetu i kwintetu. Ponadto współpracuje z czołowymi europejskimi grupami jazzowymi (m. in. Piotr Wojtasik Group, Jaromir Honzak Quartet East).

W uznaniu swojej pozycji i zasług Piotr Baron został reprezentantem (endorserem) firm „Henri Selmer Paris” (od 2000), „SD Systems Microphones” (od 2001), „Vandoren Paris” (od 2004) i "Futerały Kisielewski" (od 2007).

Nominowany trzykrotnie do nagrody Fryderyka jako jazzowy muzyk roku 2000, 2004 i 2008; nominacje w kategorii jazzowa płyta roku otrzymały także płyty — „Bogurodzica” (2000) i „Sanctus, Sanctus, Sanctus” (2008).

Na trzydziestolecie pracy artystycznej Piotr Baron został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Honorową Odznaką Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego.

Więcej na www.baron.cba.pl

Grzech to bez wątpienia jedna z najciekawszych indywidualności w polskim świecie muzycznym. Postać, którą trudno zamknąć w konkretne ramy, bo jest równocześnie saxofonistą, producentem muzycznym, aranżerem i wydawcą (Alchemik Studio). Zdobywcą serc i nagród, twórcą płodnym i niepokornym, okrzykniętym nadzieją polskiego jazzu. Balansującym na krawędzi jazzu, folkloru, new impresjonizmu, muzyki filmowej, nu-jazzu i emotronic. Jego otwarta sceniczna osobowość sprawia, że koncerty przyciągają ludzi a muzyka trafia bezpośrednio do ich wnętrza. Cechą Grzechowych formacji jest to, że emanują energią, liryką, nostalgią, muzyczną przenośnią i zadumą. Jednocześnie są pełne humoru i muzycznego dystansu. Artysta mocno podkreśla, że jego muzyka jest głęboko zakorzeniona w polskiej tradycji, wschodnim i bałkańskim folklorze oraz klasyce. W 1997 r. wraz z Robertem Lutym i Marcinem Murawskim założył zespół Alchemik, który momentalnie stał się objawieniem na polskiej scenie jazzowej. Efektem tej współpracy były koncerty w całej Europie i liczne nagrody na festiwalach jazzowych w Polsce (Jazz nad Odrą-Grand Prix, Jazz Juniors w Krakowie, Pomorska Jesień Jazzowa-Grand Prix) oraz najważniejsza — Grand Prix na festiwalu Jazz Hoeilaart 1997 r. w Belgii. Zespół wydał kolejno trzy albumy: Acoustic Jazz Sextet (1998), Sfera szeptów (2001), Dracula in Bucharest (2004) . W 2000 r. powstaje również bardzo oryginalna formacja „Oxen” grająca muzykę w stylu M-Basic, czego efektem jest album „Nexo” (2002). Zespół ten rozrósł się w 2007 r. do rozmiaru Big Bandu i przyjął nazwę Big Oxen Band. Kolene muzyczne kroki Grzecha to solowe płyty: „Sin” (2005) i „Emotronica” (2009) , które uzyskały świetne recenzje i udowodniły, iż jest to muzyk, który podąża swoją indywidualną, oryginalną drogą. W 2007 roku artysta zdobył Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry w Sopocie za muzykę do sztuki 'Saksofon basowy' Skvoreckiego. Nagroda ta podsumowała kilkuletnią współpracę Piotrowskiego z Teatrem Polskiego Radia. Przełom roku 2009-2010 przyniósł dla artysty nowe wyzwania w postaci udziału Grzecha w kilku europejskich projektach, są to : „Karuzela” Norway-Poland (utwory A.Osieckiej po Norwesku i Polsku), „EMOQ” Holandia-Polska (emotronic, lyrical, electronic free) , „Grzech Piotrowski World Orchestra” (30-osobowa grupa jazzowych i folkowych artystów z Europy, Afryki i Azji), „Marc Guilermont-Grzech Piotrowski Quintet” Francja-Polska (electronic jazz, nu-jazz)

Więcej na www.myspace.com/grzechpiotrowski

Absolwent Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej AM w Katowicach, w klasie kontrabasu Jacka Niedzieli. Jest laureatem kilku krajowych konkursów, m.in. Jazz Juniors (Marcin Żupański Qurtet, I nagroda, 1997), Jazz nad Odrą, Pomorska Jesień Jazzowa. Współpracował m.in. z: Quintessence Eryka Kulma, Kwartetem Krzysztofa Popka, Kwartetem Janusza Skowrona, Kwintetem Marka Bałaty, Big-bandem Zbigniewa Namysłowskiego, Trio Wojciecha Groborza, Kwartetem Piotra Barona. Obecnie mieszka w Krakowie, gdzie najczęściej występuje w klubie prowadzonym przez znakomitego polskiego saksofonistę Janusza Muniaka. Jest także wykładowcą klasy kontrabasu Katedry Muzyki Współczesnej i Jazzu krakowskiej Akademii Muzycznej.

Urodził się 28 sierpnia 1981 roku w Szczecinie. Ukończył szkoły muzyczne I i II stopnia w klasie perkusji. Zadebiutował w latynoskim zespole swojego ojca Son Latino. W roku 2000 przeniósł się do Warszawy, żeby kontynuować edukację w PSJ przy ul. Bednarskiej i rozpoczął pracę z Reinaldo Ceballo i zespołem Calle Sol, z którym nagrywał i koncertował do 2005 roku, biorąc udział w licznych festiwalach i  programach muzycznych. Równolegle jako perkusista i perkusjonista występował i nagrywał z wieloma zespołami i artystami reprezentującymi różne style muzyczne m.in.: Kora Jackowska („Kora Ola, Ola”), Krzesimir Dębski (Warszawska Jesień 2000, muz. do filmu „Sfora”), Trio Andrzeja Jagodzińskiego (Jazz symfoniczny z Orkiestrą Kameralną Filharmonii Narodowej, Tyską orkiestrą kameralną „Aukso”), Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski (Big band), Ewa Bem, Grażyna Auguścik, Big Oxen Band, Wojciech Waglewski (muz. do filmu „Jasne błękitne okna”), Natalia Kukulska, Blue Cafe, Antonina Krzysztoń, Bisquit, Maciej Zieliński (muz. do filmu „Tylko mnie kochaj”), Los Payos (Los Payos i muz. do filmu „Warszawa„), Łona, Fisz i Emade (Tworzywo Sztuczne), Natural Dread Killaz („Jedna Miłość”), Mc Marika, Marita Alban Juarez, Jan Komar, Natu Maupka & Envee, Magdalena Navarrete (Noche de Boleros), Ania Dąbrowska, Paulina Przybysz (Pinnawela), Stańko/Smolik (Peyotl). Jest perkusistą zespołu Maanam, współtwórcą alternatywnego Kolektywu Etopiryna, zespołów: Łona & The Pimps oraz Capitalistas a także perkusyjnej grupy Ritmodelia. Często bierze udział w eksperymentalnych projektach soundsystemowych, współpracując z dj-ami np.Dj Envee, Dj Sebskalski, Dj Que Sabroso, Dj Twister…

Więcej na www.myspace.com/manuelalbanjuarez

Jest absolwentem bydgoskiej szkoły muzycznej im. Artura Rubinsteina, gdzie uczył się pod okiem znakomitego pedagoga Mirosława Żyty. Obecnie jest studentem Akademii Muzycznej w Krakowie, studiuje perkusję na wydziale muzyki klasycznej oraz jazzowej.
Jego dotychczasowe osiągnięcia to udział w konkursach m.in na Krokus Jazz Festiwal, Bielskiej Zadymce Jazzowej, Jazz nad Odrą (wyróżnienie — 2008), festiwalach w Polsce i za granicą oraz przede wszystkim występy ze znakomitymi polskimi jazzmanami.
Mimo młodego wieku od niedawna jest członkiem kwintetu Zbigniewa Namysłowskiego,zespolu New Bone oraz kwartetu Zbigniewa Wegehaupta. Wraz z kolegami — Henrykiem Gradusem i Kubą Płużkiem współtworzą obiecującą formację — TTS trio. Miał okazję współpracować m.in z Januszem Muniakiem,Tomaszem Stańko,Adamem Pierończykiem, Joachimem Menclem, Wojciechem Groborzem, Dominikiem Wanią, Sebastianem Bernatowiczem, Wojciechem Karolakiem, Agnieszką Skrzypek, Pawłem Kaczmarczykiem, Jerzym Małkiem,