Polski Teatr Tańca Balet Poznański (Poznań)

„Desert” na podstawie „Małego Księcia” Antoine’a de Saint–Exupéry’ego

03. 11. 2012 r. – sobota
godz. 19.00
Teatr Powszechny — Duża Scena, ul. Legionów 21

fot. Maciej Zakrzewski

Archiwum Festiwalu

O festiwalu

Pobierz

Cookies

O spektaklu

Paulina Wycichowska

„Desert” na podstawie „Małego Księcia” Antoine’a de  Saint–Exupéry’ego

Realizatorzy:

choreografia: Paulina Wycichowska
muzyka: Szymon Brzóska
współpraca dramaturgiczna: Agata Siwiak
scenografia: Piotr Tetlak
kostiumy: Adriana Cygankiewicz
video: Daniel Stryjecki
asystent choreografa: Anna Gruszka
reżyseria światła: Arkadiusz Kuczyński
realizacja dźwięku: Mateusz Rogaliński
kierownik sceny: Grzegorz Potocki
kierownik techniczy: Grzegorz Okupniak
inspicjent: Mariola Hendrykowska
organizacja produkcji: Katarzyna Anioła

Obsada:

Andrzej Adamczak
Karina Adamczak-Kasprzak
Urszula Bernat
Artur Bieńkowski
Adriana Cygankiewicz
Agnieszka Fertała
Katarzyna Kulmińska
Kornelia Lech
Lukas Lepold
Karol Miękina
Marcin Motyl
Jacek Niepsujewicz
Tomasz Pomersbach
Katarzyna Rzetelska
Luca Scarpa
Daniel Stryjecki

gościnnie:
Krzysztof Raczkowski
Konrad Stefański

W spektaklu wykorzystano: wiersz Walta Whitmana w przekładzie Andrzeja Szuby To ty jesteś tą nową istotą, która ma się ku mnie? oraz fragmenty Małego Księcia Antoine de Saint-Exupéry'ego w przekładzie Jana Szwykowskiego i Innego świata Gustawa Herlinga-Grudzińskiego.

Utwór Vesperi Szymona Brzóski w wykonaniu Mosaic String Quartet (Nowy Jork).

Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu i London Contemporary Dance School, gdzie studiowała taniec współczesny na Wydziale Praktyki Tańca, Pedagogiki i Choreografii. Była stypendystką British Council, danceWEB na Festiwalu i Międzynarodowych Warsztatach Tańca Współczesnego ImPuls Tanz w Wiedniu, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (obserwator Konkursu Choreograficznego Bagnolet w Paryżu) oraz Marszałka Wojewodztwa Wielkopolskiego. Jest laureatką nagrody Miasta Poznania dla Młodych Twórców za choreografię Stop non stop, wzięła udział w międzynarodowym projekcie Pointe to Point zorganizowanym przez ASEF Asia-Europe Foundation, podczas którego współpracowała z Benem Cabrerą — filipińskim artystą międzynarodowej sławy.

Od roku 1998 związana z Polskim Teatrem Tańca jako solistka oraz choreograf. Jest również pedagogiem tańca współczesnego (w różnych technikach, m. in. opartych na Graham i Cunninghamie) i choreologii praktycznej. Prowadzi kursy w ramach Międzynarodowych Warsztatów Tańca Współczesnego, współpracuje również z wieloma ośrodkami Polsce, realizując warsztaty tańca współczesnego, terapii ciała i choreologii praktycznej na wszystkich poziomach zaawansowania. Jako tancerka współpracowała z takim choreografami, jak: Ohad Naharin, Orjan Andersson, Jens Ostberg, Dominique Baguet, Joe Alter, Jossi Berg, Virpi Pakkinen, Istvan Juhos-Putto, Jacek Przybyłowicz, Ewa Wycichowska, Wayne McGregor, Sue McLennan, Henri Oguike. Swoje prace choreograficzne realizowała w Polsce, Wielkiej Brytanii i Niemczech. Jest autorką choreografii: „Ad hoc” dla Teatru Wielkiego w Łodzi i Polskiego Teatru Tańca na inaugurację Łódzkich Spotkań Baletowych (2011), „U progu nieba” (2011) i „7 słów o ziemi” (2009) dla Teatru Logos w Łodzi (2011), „Catch the Silece” dla Goerlitz Theater (2010), „Alexanderplatz” dla Fundacji Kultury (2009), „of(F) love” (2009), „O-zone” (2008), „Beatus vir, qui...” (2008), „Czas Ewy” (2007), „XY Road” (2006), „Dancing Hz” w reżyserii Marcina Libera Tańca (2002), „Z cienia” (2001), „Stop non stop” (2001), „W drodze do...” dla Polskiego Teatru Tańca (1999), „In the process of being” w ramach projektu Pointe to Point — Platformy Wymiany Europa-Azja w Warszawie (2006), „Prometheusspuren” (we wspołpracy z Tarkiem Assamem and Eric'em Oberdorffem) dla Stadttheater Giessen w Niemczech (2004); musicalu dla dzieci „Czarnoksiężnik z Krainy Oz” w reżyserii Czesława Sieńko w Teatrze Lalkowym Miniatura w Gdańsku (2003); „Never Play with the Fire of Love — Episode One” (1998), „----” (1998), „Freedom” (1997), „The Point” (1997), „The Other Side” (1996) w London Contemporary Dance School.

W 2011 roku otrzymała stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska, przeznaczone dla młodych twórców z różnych dziedzin sztuki, legitymujących się wybitnymi osiągnięciami, będące wyrazem uznania dla dotychczasowych osiągnięć artystycznych.

Opowieści przynoszą uzdrowienie. Od momentu, gdy usłyszałam pierwszą w życiu, całkowicie mną zawładnęły. – pisze współczesna amerykańska badaczka legend Clarissa Pinkola Estes (1) – Mają wielką moc. W opowieściach znajdziemy lekarstwo, które przywróci nam każdy utracony psychiczny popęd, instynkt, energię. Opowieści pobudzają, wzruszają, rodzą smutek, pytania, tęsknoty i głębokie zrozumienie. O leczniczych mocach opowieści dowodził naukowo Bruno Bettelheim – wybitny psychoanalityk, uczeń Zygmunta Freuda – autor pracy Cudowne i pożyteczne (2), w której analizował baśnie, jako elementarz uczący nas, jak żyć w poczuciu własnej wartości, integralności i w głębokich, trwałych relacjach z innymi ludźmi.

Mały Książę Antoine'a de Saint-Exupery'ego nosi wszelkie znamiona gatunkowe baśni: realność miesza się tu z magią, zwierzęta i rośliny stają się pełnoprawnymi bohaterami z własną wizją świata i bliskości, a cała narracja jest osnuta wokół wędrówki głównego bohatera. Przestrzenią podroży jest Pustynia – miejsce silnie nacechowane symbolicznie, historycznie, budujące ciągi skojarzeń i metafor. Pustynia jako stan ducha, szansa na konfrontację z samotnością i głęboko ukrywanymi pragnieniami, lękami i marzeniami. To także miejsce spotkań Ja–Inny i potencjał oswojenia Innego/Obcego, spojrzenia na jego ułomności z czułością i akceptacją. Jak w każdej baśni, nasz bohater spotka w podróży Mędrca (w Małym Księciu symbolizuje go Żmija), tajemniczą postać, ktora posiadła wielką wiedzę, doświadczenie i niezwykły dar zmieniania ludzkiego życia.

Spektakl Pauliny Wycichowskiej jest próbą dojrzałej, niekiedy ostrej, bo odartej ze stereotypów i jednoznaczności, lektury książki Antoine'a de Saint-Exupery'ego. Artystka wskazuje na pułapki, w które wpada Mały Książę, odrzucając kolejne szanse budowania przyjaźni z napotykanymi postaciami. To pochopna ocena, brak współczucia i cierpliwości oraz pogarda dla ludzkich słabości uniemożliwiają mu budowanie związków i duchowo-emocjonalną harmonię. Zastosowany przez Paulinę Wycichowską psychologiczny mechanizm interpretacyjny buduje nową perspektywę dla odczytania postaci Narratora-Pilota: Mały Książę jest w istocie niedojrzałą częścią, „wewnętrznym dzieckiem” Pilota. Samotność na Pustyni okazuje się dla Narratora szansą na odbycie symbolicznej podroży w głąb siebie: porzucenia idealnej (a więc nierealnej) wizji miłości symbolizowanej przez Różę na rzecz dojrzałości. Dojrzałości, osiągnąwszy którą rozumiemy, że nic nie jest jednoznaczne: ludzie są zarazem piękni i brzydcy, niewinni i okrutni, pragnący miłości i jednocześnie przed nią uciekający. Wizualną metaforą tych sprzeczności jest w spektaklu „figura niemożliwa” – operujący złudzeniem optycznym płaski rysunek, który sprawia wrażenie trójwymiarowości, jednak konstrukcja jego trójwymiarowego odpowiednika jest niemożliwa…

1 Clarissa Pinkola Estés, Biegnąca z wilkami, przeł. Agnieszka Cioch, Poznań 2011.
2 Bruno Bettelheim, Cudowne i pożyteczne. O znaczeniach i wartościach baśni, przeł. Danuta Danek, Warszawa 1996.